Først
ein gong.
Så
ein gong til.
Eg
dreg handbaken over munnen.
Eg
klarer ikkje skilje kva som er tårer,
og
kva som er blod.
Ho
plar slutte no.
Når
eg græt, skjønar ho at det er nok.
Eg
ser på henne.
Dei
mørke auga.
Snart
vil ho snu seg og gå.
La
meg vere i fred.
Men
så slår ho igjen.
I
magen.
Eg
sig saman.
Klarer
ikkje puste.
Når
eg dett, blir det heilt stilt.
Og i
all stilla, medan eg prøver å få tilbake pusten,
tenker
eg:
Dette
har mor aldri gjort før.”
Dette er fyrste side i boka om Oda som har ei mor som
slår. Kva kan eg seie? Det er vondt å lese om ei jente som saknar den mora som
strauk ho over håret og kviskra fine ord, men som no slår. Det er vondt å lese
om fortvilinga til Oda, mora si sjukdom og ein far som ikkje forstår. Men Oda
har ein bestevenn, Milad, som og har opplevd fæle ting. Kanskje det er håp?
Og eg som forelder tenkjer med gru på alle tankar eg
har hatt når eg har vært stuptrøtt og maset frå ungane så altfor mykje. Ikkje
alle tankar trenger seiast, og enno viktigare, ikkje alt tankar må gjerast. Det
er ALLTID den vaksne sin feil om noko vert gjort mot barn og unge som ikkje
skal gjerast mot barn og unge. Den vaksne er nettopp det, vaksen, og skal ta
dei rette vala.
Boka har korte setningar med mykje luft. Ho let deg
pusta sjølv om historia er mørk og tung.
Tjønn har skreve fleire korte, såre bøker, som «Så
vakker du er». Boka
er utgitt på Flamme forlag, er på 112 sider, kan og lesas som ebok i Ebokbib og er med i årets tXt-aksjon. https://txt.no/bokliste-for-txt-aksjonen-2019-20/
Bjørn Veen
Gjesdal folkebibliotek
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar